മോഹങ്ങൾ (mohangal )

MBA കഴിഞ്ഞ് നാട്ടിലെത്തിയപ്പോളാണ് പപ്പയ്ക്ക് ഒരു ഹാർട്ട് അറ്റാക്ക്. തികച്ചും ബെഡ് റസ്റ്റ് വേണമെന്നു ഡോക്ടർ നിർദ്ദേശിച്ചതോടെ എന്നെ കമ്പനിയിൽ തന്നെ തളച്ചീടാൻ വീട്ടുകാർക്ക് അവസരമായി. അതോടെ കൂടുതൽ പഠനമെന്ന് എൻറെ മോഹവും പൊലിഞ്ഞു. നല്ല നിലയിൽ പ്രവർത്തിയ്ക്കുന്ന സ്വന്തം കമ്പനി നോക്കി നടത്തേണ്ടത് ശരിയ്ക്കും പറഞ്ഞാൽ എൻറെ കടമയുമാണല്ലോ. കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻ മേനജർമാർ ഉണ്ടെങ്കിലും ഓണർ സ്ഥലത്തുണ്ടാവേണ്ടത് ആവശ്യം തന്നെ.

അങ്ങിനെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം വക തിരിവോടെ നടത്തി കൊണ്ടു പോകാൻ തുടങ്ങി. എല്ലാവർക്കും നല്ല സ്നേഹവും ബഹുമാനവും. പക്ഷെ നാട്ടിലെ ജോലി പ്രശ്നത്തിൻറെ കാഠിന്യം മനസ്സിലാക്കിയത് മുതലാളിയൂടെ കസേരയിലിരുന്നപ്പോളാണ്. ദിവസവും അനേകം റെക്കുമെൻറെഷൻസ്, രാഷ്ട്രീയക്കാരും, ട്രെയിഡ് യൂണിയൻ നേതാക്കളൂം എന്നു വേണ്ട എല്ലാ തുറകളിൽ നിന്നുമുള്ളവർക്കും ജോലിയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള റെക്കുമെൻറെഷൻസ് മാത്രം. അതൊരു തലവേദനയായി തീർന്നപ്പോൾ ആ കാര്യം പെർസണൽ മേനേജരെ ഏൽപ്പിച്ചു.

അന്നൊരു ദിവസം കമ്പനിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ റിസപ്പ്ക്ഷനിൽ വലിയ ആൾക്കൂട്ടം. അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അറിഞ്ഞു. അന്ന് ഒരു ഇന്റർവ്യൂവിനു ആളുകളെ വിളിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ കാർഡയച്ചതിൽ എന്തോ ടൈപ്പിങ്ങ് എറർ വന്നതിനാൽ ഒരുപാട് ക്യാൻഡിഡേറ്റ്സ് വന്നിരിയ്ക്കുന്നു. ഇതൊക്കെ നോക്കാൻ ഏൽപ്പിച്ചിരുന്ന പെഴ്സണൽ മേനേജർ അവിചാരിതമായി ഒരു കാർ ഏക്സിഡെന്റിൽ പെട്ടു കാൽ ഫാക്സ്ച്ചറായി ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റായിരിയ്ക്കുന്നു. ഇന്റർവ്യൂ മാറ്റിവെയ്ക്കാമെന്നു വെച്ചാൽ ദൂര ദിക്കുകളിൽ നിന്ന് വന്നവരുടെ എതിർപ്പുകൾ. കമ്പനിയുടെ റെപ്പുട്ടേഷൻ കളയേണ്ടന്നു കരുതി ഞാൻ തന്നെ ഇന്റർവ്യൂ നടത്താമെന്നു വെച്ചു.

പക്ഷെ അത്രയധികം ആളുകളെ അന്നു മുഴുവൻ നോക്കിയാലും തീരില്ല. ഒരു സൈഡിലുള്ളവരെ എൻജിനീയറെ ഏല്പിച്ചു. ബാക്കിയുള്ളവരും ഒട്ടും കുറവല്ല. എല്ലാം എക്കൗണ്ട് സെക്സഷനിലേയ്ക്കാണ്. അത് ഞാൻ തന്നെ ഹേൻഡിൽ ചെയ്യാൻ തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷെ കാര്യങ്ങൾ വിചാരിച്ചിലും എളുപ്പത്തിൽ കഴിഞ്ഞു ഒന്നിനും മുൻ പരിചയമില്ല. അങ്ങിനെയിരിയ്ക്കുമ്പോൾ എൻറെ ഒരു സുഹൃത്തിൻറെ ഫോൺ. റെക്കുമെൻറെഷൻ തന്നെ. അവനെങ്ങിനെയോ വിവരം കിട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നു ഞാനാണ് കൂടിക്കാഴ്ച നടത്തുന്നതെന്നു. പക്ഷെ അവനൊന്നും ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾക്ക് എന്നെ സമീപിയ്ക്കാറില്ല.